ایستگاه تامل....

             نمی‌دانم امروز که به زندگی‌ام نگاه می‌کنم،

•          من کودکی‌ام که بزرگ شده‌ام یا بزرگی که کودک بوده‌ام؟

•          کدام اصالت دارد؟؟

•         فقط  می‌دانم در این گذر نه من ثابت بودم و نه دنیای من، ولی وقتی به زندگی بقیه نگاه می‌کنم متوجه می‌شوم شکل تحول جهان ثابت است و تقدیر حجم عظیمی‌ از سفر انسان را برعهده دارد، فقط می‌ماند نگاه من که از پنجره اتوبوس زندگی به کدام صحنه بیشتر خیره شود؟ امیدوارم بتوانم بیشتر به معنا نگاشت زندگی‌ام بپردازم.

•         فقط  تا امروز همین را می‌دانم که ای کاش کسی در دوران کودکی جدی بودن آن را به شوخی هم که شده به ما یادآور می‌شد و ما آن روز رویاهای خود را می‌نوشتیم و بزرگی هم از بزرگتر‌های زندگی مقدس بودنمان را به ما گوشزد می‌کرد.

•         گاهی وقتی کودک بودم، فکر می‌کردم پیران زندگی‌ام (سالخوردگان) اگر به کودکی خود بنگرند، چقدر زمان طولانی را باید در ذهن حاضر کنند، پس حافظه آن‌ها از انجام این کار قاصر است و اینکه آن زمان را به یاد نمی‌آورند از کثرت صحنه‌های زندگی است، ولی امروز که در اوایل جوانی هستم متوجه شدم که بین کودکی و پیری آنقدر فاصله نزدیک است و صحنه‌ها فشرده، که تفکیک آن‌ها صرفا سختی کار است.

جوانی کجایی که یادت بخیر.....

جمله تکراری که همیشه تکرارش تازگی دارد

            به نظر شما چطور میشه از دوران جوانی بهترین استفاده رو کرد؟؟؟