خدایا...

نظرات 2 + ارسال نظر

دل نوشته چهارشنبه 10 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 01:30 ب.ظ

سلام.من امیر حسین نساج تبریزی هستم یکی از هم کلاسی های شما فکر نکنم کسی منو بشناسه چون انقدر تو کلاس و دانشگاه و جامعه و ... به من کم توجهی شده که احساس میکنم نقش یک عنکبوت را دارم در جنگلی بزرگ.آری من عنکبوتی هستم.از شما نویسندگان میپرسم چرا مرا در صندلی داغ راه ندادید؟ها؟چرا؟صدایتان نمی آید؟بلند تر بگویید؟دیدید باز هم مرا آدم حساب نکردید.از همه همکلاسی هایم میپرسم چرا وقتی من در کلاس تیکه می اندازم هیچکس نمیخندد؟چرا همه اساتید محترم و محترمه حال مرا میگیرند؟خوب دیگر بس است این آخرین صحبت های من بود من رفتم خودم را بکشم.آخخخخخخخخخخخخخخخ مردم.آااااارررررررررره من دیگر مردم.در پایان تشکر میکنم از کلیه عزیزانی که در این ۱۸ سال عمرم مرا کمک و یاری کردند.از نویسندگان خواهش میکنم این نظر را جدی بگیرند و در صفحه اول بگذارند.به امید روزی که اسم فیض برگرفته از یکی از گورستان های کاشان نباشد.دشت افروز.فیض.دارالسلام بزرگترین گورستان های کاشان.

اره منم از اسم دانشگاهمون یاد همون میفتم.
یعنی چی کسی تو راه نداده؟!من اصلا خبر نداشتم.اگه اینطوری باشه واقعا که بی انصافی کردن در حقت.نمیدونم چی بگم.شرمندم.

A.N یکشنبه 14 اسفند‌ماه سال 1390 ساعت 03:17 ب.ظ

من نساجم.میخواستم بگم این نظری که بالا نوشته شده کار من نیست و کاملا مشخصه اونی که این مطالب رو از طرف من نوشته سر سفره ی بابا و مامانش بزرگ نشده یا حداقل لقمه ایی که خورده حلال نبوده.