تو زندگی لحظه هایی هست که احساس میکنی دلت واسه یکی تنگ شده اونقدر که دلت میخود اونارو از رویاهات بگیری کنارت بشونی و واسشون درد دل کنی .
وقتی که در شادی بسته میشه ،یه در دیگه باز میشه ولی اغلب اوقات ما اینقدر به در بسته نگاه
میکنیم که اون دری رو که واسمون باز شده نمی بینیم.
دنبال ظواهر نرو ،اونا میتونن گولت بزنند
دنبال ثروت نرو ، چون به راحتی از کفت میره
دنبال کسی برو که خنده رو ،رو لبات میشونه چون فقط یه لبخند میتونه کاری کنه که یه شب
تاریک روشن به نظر برسه ،اونی رو پیدا کن که باعث میشه قلبت لبخند بزنه .
خوابی رو ببین که ارزوشو داری ،اونجایی برو که دلت میخواد بری ، اونی باش که دلت میخواد
باشی ، چون فقط یه بار زندگی میکنی و فقط یه فرصت واسه انجام تمام کارهایی که دلت می خواد
انجام بدی داری ،بذار اونقدر شادی داشته باشی که زندگیتو شیرین کنه، اونقدر تجربه که قویت
کنه،اونقدر غم که انسان نگهت داره ،اونقدر امید که شادت کنه ، شادترین مردم لزوما بهترین
چیزا رو ندارن اونا فقط از چیزایی که سر راهشون میاد بهترین استفادرو می کنن .
روشنترین آینده ها همیشه بر پایه ی یه گذشته فراموش شده بنا میشه ،نمیتونی تو زندگی
پیشرفت کنی مگه اینکه اجازه بدی خطاها و رفتارهای روحی گذشتت از ذهنت بره
وقتی به دنیا اومدی گریه میکردی و هرکسی که اطرافت بود می خندید ،یه جوری زندگی کن که
آخرش تو اونی باشی که می خندی و هرکسی که اطرافته گریه کنه .
سالها رو نشمر..........خاطره هارو بشمر
مقیاس عمر تعداد نفس هایی نیست که فرو می بریم بلکه لحظه هایی است که نفسمونو بیرون
میدیم.
زیبا بود ممنون
زندگی یعنی دو رکعت عشق ناب
زندگی یعنی نگاه آفتاب
زندگی خورشید پر خون است وبس
سایه لک بید مجنون است وبس
زندگی فریاد سرخ باد هاست
انعکاس تیشه فرهاد هاست
سلام
حال همه ی ما خوب است
ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور
که مردم به آن شادمانی بی سبب می گویند
با این همه عمری اگر باقی بود
طوری از کنار زندگی می گذرم
که نه پای آهوی بی جفت بلرزد و
نه این دل ناماندگار بی درمان!
گردش هستی جز بر مدار محبت نیست و محبت جز آرامش محبوب نخواهد بود.
.
.
.
یک روز آموزگار از دانش آموزانی که در کلاس بودند پرسید:
آیا میتوانید راهی غیر تکراری برای ابراز عشق ، بیان کنید؟
برخی ازدانش آموزان گفتند با بخشیدن عشقشان را معنا می کنند.
برخی «دادن گل و هدیه» و «حرف های دلنشین» را راه بیان عشق عنوان کردند.
شماری دیگر هم گفتند « با هم بودن در تحمل رنجها ولذت بردن از خوشبختی » را راه بیان عشق می دانند.
در آن بین، پسری برخاست و پیش از این که شیوه دلخواه خود را برای ابراز عشق بیان کند، داستان کوتاهی تعریف کرد:
یک روز زن و شوهر جوانی که هر دو زیست شناس بودند طبق معمول برای تحقیق به جنگل رفتند.
آنان وقتی به بالای تپّه رسیدند درجا میخکوب شدند...
یک ببر بزرگ، جلوی زن و شوهر ایستاده و به آنان خیره شده بود.
شوهر، تفنگ شکاری به همراه نداشت و دیگر راهی برای فرار نبود.
رنگ صورت زن و شوهر پریده بود و در مقابل ببر، جرات کوچک ترین حرکتی نداشتند.
ببر، آرام به طرف آنان حرکت کرد...
همان لحظه، مرد زیست شناس فریادزنان فرارکرد و همسرش را تنها گذاشت.
بلافاصله ببر به سمت شوهر دوید و چند دقیقه بعد ضجه های مرد جوان به گوش زن رسید.
ببر رفت و زن زنده ماند...
داستان به اینجا که رسید دانش آموزان شروع کردند به محکوم کردن آن مرد.
اما پسرپرسید : آیا می دانید آن مرد در لحظه های آخر زندگی اش چه فریادمی زد؟
بچه ها حدس زدند حتما از همسرش معذرت خواسته که او را تنها گذاشته است!
پسرجواب داد: نه، آخرین حرف مرد این بود که :
عزیزم ، تو بهترین مونس من بودی. از پسرمان خوب مواظبت کن و به او بگو پدرت همیشه عاشقت بود...
قطره های اشک، صورت پسر را خیس کرده بود که ادامه داد:
همه زیست شناسان میدانند ببر فقط به کسی حمله می کند که حرکتی انجام می دهد و یا فرار میکند.
پدر من در آن لحظه وحشتناک ، با فدا کردن جانش پیش مرگ مادرم شد واورا نجات داد.
این صادقانه ترین و بی ریاترین ترین راه پدرم برای بیان عشق خود به مادرم و من بود...